به طور کلی جهتگیری قرآن و روایات و تاکید آنها بر بسنده کردن و اکتفا هر کس به نعمت های بیشماری است که خداوند به بنده اش عطا کرده و ما را از طمع به مال دیگران و چشم داشتن به دارایی و نعمت دیگران به شدت منع کرده اند و تعالی و رشد و کمال و سعادت ما را در قطع طمع و نظرنداشتن به داشته‌های دیگران دانسته اند.
در مورد مذمت چشم دوختن به دارایی دیگران و حسرت‌خوردن، به داستان قارون اشاره می‌کنیم:

ادامه مطلب...

همانگونه که می دانید، یکى از گرایش‌هاى فطرى انسان، گرایش به لذت و خوشى و راحتى است که با فرار از درد و رنج و ناراحتی، همراه است. معناى فطرى بودن این گرایش آن است که ساختمان روح انسان طورى است که نمی‌تواند از لذت و خوشى صرف‌نظر کند و یا این که طالب رنج و مشقت و سختى باشد و از این روى خود به خود جزو قلمرو اخلاق نیست، یعنى نمی‌توان کسى را مذمت کرد که چرا طالب لذت و خوشى است یا کسى را مدح کرد براى اینکه طالب لذت است یا از درد و رنج می‌گریزد، مساله سعادت جداى از لذت نیست، حقیقت سعادت، بازگشتن به این است که انسان لذت دائمى و فراگیر داشته باشد، خوشبختى و سعادت چیزى جز این نیست که انسان بتواند لذت دائمى و پایدار و همه جانبه ببرد، و این که لذت و سعادت را با هم ذکر می‌کنیم به خاطر همین است.

ادامه مطلب...

راجع به «موسیقی »:

الف ) گوش دادن به ترانه و موسیقی هایی که طرب انگیز و مناسب با مجالس لهو ولعب است حرام می باشد. مطرب و لهوی، دو واژه کلیدى است که در باب غنا و موسیقى به کار مى‏رود.

«طرب» به حالت سبک وزنى و سبک عقلى گفته مى‏شود که در اثر شنیدن آواز یا آهنگ، در روان و نفس آدمى پدید مى‏آید و او را از حد اعتدال خارج مى‏کند. این امر تنها به حالت شادى اختصاص نمى‏یابد؛ بلکه ممکن است از آهنگ‏هاى غم و حزن آور نیز به دست آید .

ادامه مطلب...

معمولا ثمره توکل برخدا«آرامش»و ثمره بی اعتمادی به خدا «اضطراب » را به دنبال دارد! پیشنهاد ما این است که در مورد هرکدام از این دو،یعنی: «آرامش با خدا بودن» و «اضطراب ووحشت » بیشتر بررسی شود:

ادامه مطلب...

در پاسخ به نکاتی توجه نمایید :
1- (ر. ک: جامع السعادات، ملا مهدی نراقی ص 101- 100 ) .
بنابراین می توان گفت قانع کسى است که به اندک بسنده مى کند و ناخشنود نمى شود و روى ترش نمى کند و به سهم خویش راضی است . قانع یعنى کسى که بسنده مى‌کند به آنچه که از دنیا به وى برسد اگر چه کم باشد و بر امکانات اندک سپاسگزار است.

ادامه مطلب...

در سوره والعصر، خداوند پس از این که به زمانه و البته در روایات مختلف تفاسیر مختلفی از جمله وجود مبارک امام زمان و...، قسم یاد می کند به این مطلب اشاره می نماید که نوع انسان در خسران و زیان به سر می برد. مگر کسانی که به سلاح ایمان و عمل صالح مجهز بوده و یکدیگر را دعوت به صبر و استقامت و خیر و خوبی ها می نمایند؛ بنابراین در پاسخ به سوال شما اشاره به همین چهار عنصر ایمان عمل صالح, دعوت به حق و حق طلبی و صبر و مقاومت در راه خدا و حقیقت کافی است.

ادامه مطلب...

دین اسلام برای تمام ابعاد زندگی بشر دستورات و معارف سازنده ای را معین کرده است به نحوی که هیچ قضیه و مسأله ای نیست مگر این که خداوند تبارک و تعالی بیانی روشنگر را در آن ملاحظه کرده و از طریق انبیا و اولیا اعلام نموده است.
خواست خداوند در تکالیف و واجبات و محرمات به گونه ای است که در کمال انسان تاثیر گذار است ونقش سازنده ای در انسان و زندگی او دارد به شرط آن که انسان اعتدال و میانه روی را رعایت کند. زیاده روی حتی در عبادات و اعمال صالح هم در اسلام سفارش نشده، بلکه نکوهش نیز شده است.

ادامه مطلب...

از این که سوال خود را با ما در میان گذاشته اید از شما متشکریم. امیدواریم پاسخ گوئی خوبی برای این حس اعتماد شما باشیم.
چون ترا غم شادى افزودن گرفت--- روضه‏ى جانت گل و سوسن گرفت
آن چه خوف دیگران آن امن تست--- بط قوى از بحر و مرغ خانه سست‏
باز دیوانه شدم من اى طبیب--- باز سودایى شدم من اى حبیب‏

ادامه مطلب...

سعادت، یعنی رسیدن به حقیقت و کمال خویش و چون کمال انسان دارای مراتبی است، سعادت او نیز دارای مراتب است. بهشت درجه ای از سعادت است که خود درجاتی دارد و بالاتر از آن رسیدن به مقام رضوان خداست ؛ لذا خداوند متعال بعد از تشریح نعمات بهشتی فرمود: « ... وَ رِضْوانٌ مِنَ اللّهِ أَکْبَرُ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ»(توبه/72) ( و رضوان و خشنودی خدا برتر است و این است پیروزی بزرگ.) بالاتر از این نیز مقاماتی است و اعلی درجه سعادت رسیدن به مقام احدیت است که فهم آن از عقول ما خارج است.

ادامه مطلب...