حضرت ابراهیم علیه السّلام و مقام دارایی دو اسم شریف «مُحیی و مُمیت»

هر کس یک جدول وجودی دارد که آن به دریای بیکران وجود مطلق، اتّصال دارد و از آن طریق اسرار را کشف می کند. ... به تعبیر حضرت آقا در ابتدای بحث معرفت نفس: «این جدول اگر درست تصفیه و لای روبی شود، مجرای آب حیات و مجلای ذات و صفات می گردد.»

که اگر نفس ناطقه ی انسانی در تمام مراتب تطهیر شود، ذات خداوند در آن جان متجلّی می شود و آب حیات که همان اسماء الله است در آن جاری می گردد. یعنی هر آن چه را که خداوند از اسماء و صفات دارند، به او عطا می کنند.

«قَالَ إِبرَاهِیمُ رَبِّ أرِنِی کَیفَ تُحیِی المَوتَی»(سوره ی بقره، آیه ی 261)

وقتی جدول وجودی ابراهیم علیه السّلام در تمام مراتب وجودی تطهیر شد و با حقیقت نامتناهی حق ارتباط وجودی پیدا کرد از پروردگار خود خواست که کیفیّت زنده شدن مردگان را مشاهده کند. خداوند نیز پذیرفت و حقائق را با اسم شریف «مُحیی» به او نشان داد.

به این صورت که: «فَخُذ أربَعَهً مِنَ الطَّیرِ فَصُرهُنَّ إِلَیکَ ثُمَّ اجعَل عَلَی کُلِّ جَبَلٍ مِنهُنَّ جُزءًا ثُمَّ ادعُهُنَّ یَأتِینَکَ سَعیاً وَاعلَم أنَّ اللهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ»(سوره ی بقره، آیه ی 261)
فرمود: ابتدا چهار پرنده را برگزین و ذبح کن. گوشت آن ها را در هم آمیز و به ده قسمت مساوی تقسیم کن. پس هر قسمت را بالای قلّه ای بگذار و هر یک از آن حیوانات ذبح شده را صدا بزن.
ابراهیم علیه السّلام هم این کار را انجام داد و دید پس از صدا زدن، همه ی آن حیوانات دوباره زنده شدند و به سمت او آمدند.

در تفسیر انفسی می فرمایند:
این چهار حیوان که؛ اردک به عنوان نشان لجن خواری و خروس به عنوان نشان شهوت رانی و طاوس به عنوان نشان زینت پرستی و کرکس به عنوان نشان لاشخوری بوده اند. باید حتماً کشته می شدند و دوباره زنده می گشتند.

ممکن است سؤال بفرمایید که چرا این چهار صفت باید دوباره در انسان زنده شوند؟
به خاطر این که انسان باید در عین حال که این چهار قوّه را داراست، حدّ اعتدال را رعایت کند و دچار افراط و تفریط نشود و نقطه ی تمیز انسان با موجودات دیگر نیز همین است. او باید صاحب قوّه ی شهوت و غضب و زینت دوستی باشد امّا در حدّ اعتدال از آن ها بهره گیرد. ...
(مجلس بیست و ششم: هر کسی مطابق جدول وجودی خود حقائق را می گیرد)
برگرفته از کتاب شریف «شرح مراتب طهارت»؛ از رساله ی وحدت از دیدگاه عارف و حکیم حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله/ شارح: استاد صمدی آملی حفظه الله / نشر رَوح و ریحان

مقام دارایی دو اسم شریف «مُحیی و مُمیت»

آن که حضرت ابراهیم خلیل از حضرت پروردگار در خواست نمود: «رَبِّ أرِنِی کَیفَ تُحیِی المَوتَی»؛
نه فقط خواست تا بداند خداوند چگونه مردگان را زنده می کند بلکه می خواست از این طریق، خود به مقام دارایی إحیاء اموات نائل بشود. و چون حضرتش دو اسم شریف «مُحیی و مُمیت» را از حضرت پروردگار تلقّی نمود و به مقام دارایی آن رسید، به اراده ای می توانست إحیاء و إماته کند و آن که می گویند عرفا و تمام کسانی که در کمالات انسانی به مقام ولایت رسیده اند به اراده ای افعال خارق العادّه انجام می دهند، معنایش همین است و نیز آن چه در روایات آمده که بهشتیان با اراده ای هر آن چه را که می خواهند برای خود می سازند اشاره به همین مطلب است.

برگرفته از کتاب شریف شرح رساله ی رابطه ی علم و دین؛ حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله / شارح: استاد صمدی آملی حفظه الله / صفحه ی 42 / ناشر: انتشارات قآئم آل محمّد علیهم السّلام