نماز رکن دین است یعنی با نماز انسان وارد قلمرو دین می شود. وقتی وارد قلمرو دین شد انگاه تمام کارهای او جنبه دینی و الهی به خود می گیرد و ارزشمند می شود. البته انسان از نظر اعتراف زبانی و اعتقاد قلبی با گفتن شهادتین و باور قلبی وارد دین می شود ولی نماز عملی است که این اعتراف و اعتقاد را اثبات می نماید. در زمان پیامبر صلوات الله علیه هم همین گونه بوده است. مسلمان و پیوسته به اسلام به کسی می گفتند که شهادت داده و پشت حضرت نماز می خوانده است. بدون نماز شهادت صرف ادعا است و نمی توان آن را قبول نمود. وقتی کسی نماز می خواند این عمل او نشان از اعتقاد او به اسلام دارد و باعث می شود اعمال دیگرش نیز ارزشی تلقی شود و مورد قبول و اثر بخش باشد. انسان بی نماز چون خارج از قلمرو ایمانی قرار دارد، کارهای دیگرش نیز ایمانی تلقی نمی شود و بی ثمر خواهد بود.