از اینکه با پرسش خوب خود، با ما ارتباط برقرار کرده اید مسروریم و امیدواریم بتوانیم پاسخ مناسبی به سؤال شما بدهیم.
بنابر روایات که از رسول خدا (صلی الله علیه و اله) و ائمه علیهم السلام رسیده، شخص گناهکار حتی برای جبران گناه، بهتر است که گناه خود را نزد معصومین (علیهم السلام) نیز اظهار نکند و تنها به درگاه الهی رو آورده و صادقانه توبه کند.
کلینی (ره) در حدیثی نقل می کند که شخص زناکاری چهار بار نزد امیرالمومنین (ع) آمده و به زنا اقرار کرد.امام (ع) هر بار به نحوی او را باز می گردانید و در دفعه ی چهارم آن حضرت به قنبر فرمود: او را نگهدار؛ سپس غضبناک شده فرمود:
چقدر برای مردی از شما زشت است که برخی از این اعمال شرم آور و ننگین را انجام دهد وخود را در برابر دید مردم و عموم رسوا کند! چرا در خانه توبه نمی کند؟ به خدا سوگند! توبه اش میان خود وخدای خود برتر است از این که من بر او حد جاری کنم.
صدوق (ره) به سندش از اصبغ بن نباته روایت کرده که مردی نزد امیرالمومنین (ع) آمد و عرض کرد: من زنا کرده ام مرا تطهیر کن! حضرت فرمود:
آیا کسی میان شما که به این گناه آلوده و گرفتار شده ناتوان است از این که آن را بر خود پوشیده دارد همان گونه که خدا بر او پوشانده است.
و چون مرد دوباره برخاست و درخواست حد کرد حضرت فرمود:
چه چیز تو را وادار کرد این سخن را بگویی؟!
عرض کرد: علاقه به پاک شدن. حضرت فرمود: چه طهارت وپاکی بهتر از توبه؟!
دوست عزیز؛
درست است که شخص مورد نظر شما برای پاکی و طهارت از گناه، نزد مردم اقرار نمی‌کند؛ بلکه احتمالاً برای عبرت و ارشاد مردم به گناهان خویش اعتراف می‌کند؛ اما همانطور که عرض شد، در آموزه‌های دینی چنین کاری، به هر بهانه‌ای قبیح شمرده شده است زیرا:
- اعتراف به گناه نزد مردم بطور کلی ناپسند و شکستن حرمت بنده‌ی خداست.
- اقرار به گناه نزد مردم، موجب ریخته‌شدن قبح آن می‌شود و بنده را کم‌کم نسبت به گناهان جسور می‌کند.
- چه بسا از تلبیسات شیطان این باشد که توبه کننده را به بهانه‌ی عبرت و هدایت دیگران، تشویق به بازگویی و اقرار به گناه کند!
- آبرو و عزت، از خداوند است و نمی‌توان به بهانه‌های مختلف، چوب حراج بر آن زد!
و نکته‌ی پایانی اینکه: هدایت از خداوند است و با روش نامناسب و از طریقی که مورد نهی شارع مقدس است، نمی‌توان هدایتی اثربخش و بادوام داشت!
پیروز و موفق باشید.