هر وقت به یاد اویی جوانی/ اعمال شما بذرهایی است که...

... و می دانید که بهشتی ها جوان اند و رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم در این باره اشارتی فرموده است که الحَسَنُ وَ الحَسَینُ سَیِّدَا شَبَابِ أهل الجَنَّه. ...
این بنده در نکاتش آورده است که: هر وقت به یاد اویی جوانی. الحَسَنُ وَ الحَسَینُ سَیِّدَا شَبَابِ أهل الجَنَّه. ...

... و نیز درباره ی دو بلد فرماید: «وَ البَلَدُ الطَّیِّبُ یَخرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذنِ رَبِّهِ وَ الَّذِی خَبُثَ لاَ یَخرُجُ إِلاَّ نَکِداً»(سوره ی اعراف،آیه ی 59)، و هم لسان الله امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود: وَاعلَم أنَّ لِکُلِّ عَمَلٍ نَبَاتاً وَ کُلُّ نَبَاتٍ لاَ غِنَی بِهِ عَنِ المَآءِ وَ المِیَاهُ مُختَلِفَهٌ ؛ فَمَا طَابَ سَقیُهُ طَابَ غَرسُهُ وَ حَلَت ثَمَرَتُهُ وَ مَا خَبُثَ سَقیُهُ خَبُثَ غَرسُهُ وَ أمَرَّت ثَمَرَتُهُ (آخِر خطبه ی 154 نهج البلاغه). این سخن بسیار بسیار بلند است. فرمود: هر عملی نباتی است و نبات را از آب بی نیازی نیست، و آب ها گوناگون اند. آن نباتی که آب وی پاکیزه است، غرس وی پاک و میوه اش شیرین شود و آن که آب بد، غرس وی بد و بارش تلخ گردد.
بارها از ما شنیده اید که گفتیم اعمال شما بذرهایی است که در مزرعه ی جان تان می افشانید.

...
اجمالاً فرمایش امام صادق علیه السّلام را به خاطر بیاورید که فرمود: مَا اَکثَرَ الضَّجِیج وَ العَجِیج وَ اَقَلَّ الحَجِیج. ضجیج کسی است که به تلبیه گفتن ناله و زاری کند. و عجیج آن که به تلبیه گفتن بانگ و فریاد برآورد. امام علیه السّلام فرمود: ناله و زاری کننده و بانگ و فریاد برآرنده به تلبیه چه بسیارند و حاجّ چه کم؟! و تمام حدیث را تیمّناً نقل کنیم:

فی کتاب الرّاوندی عن الصّادق علیه السّلام قال قلت له ما فضلنا علی من خالفنا فوالله إنّی لاری الرّجل ارخی بالا و اکثر مالا و انعم عیشا و احسن حالا و اطمع فی الجنّه، قال فسکت عنّی حتّی إذا کنّا بالأبطح من مکّه رأینا النّاس یضجّون إلی الله، فقال علیه السّلام یا ابامحمّد هل تسمع ما اسمع، قلت اسمع ضجیج النّاس إلی الله تعالی، فقال علیه السّلام : ما اکثر الضّجیج و العجیج و اقلّ الحجیج و الّذی بعث بالنّبوّه محمّداً صلّی الله علیه و آله و سلّم و عجل بروحه إلی الجنّه ما یتقبّل الله إلاّ منک و من اصحابک خاصّه، قال ثمّ مسح یده علی وجهی فنظرت فإذا اکثر النّاس خنازیر و حمر و قرده إلاّ رجل بعد رجل.
از امام علیه السّلام می پرسد: فضل ما بر مخالف ما چیست که سوگند به خدا مرد را (مخالف را) می بینم دل آسوده تر و مال دار تر و خوش زندگی تر و نیکو حال تر و به بهشت آزمند تر است؟ امام علیه السّلام در پاسخ خاموشی گزید تا به سرزمین اَبطَح رسیدیم. مردم را دیدم که ناله و زاری شان به سوی خداوند بلند است، امام به من فرمود: ای ابامحمّد آیا می شنوی آن چه را من می شنوم؟ گفتم: ضجّه ی مردم را به سوی خداوند می شنوم، امام علیه السّلام فرمود: ناله و زاری کننده و بانگ و فریاد برآرنده به تلبیه چه بسیارند و حاج چه کم؛ سوگند به آن کسی که محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم را به پیغمبری برانگیخت و روح او را به سوی بهشت شتافتن فرمود، خداوند نمی پذیرد مگر فقط از تو و از یاران تو. پس گفت: امام علیه السّلام دست بر رویم مالید و نگاه کردم دیدم بیش تر مردم خوک و درازگوش و بوزینه اند مگر مردی پس از مردی.

... (دستورالعمل عرفانی،عرشی و معنوی امام زین العابدین علیه السّلام به شبلی در مورد اعمال و مناسک در مواقف حج ؛ صفحه ی 135 تا 141)

(کتاب شریف نامه ها برنامه ها / ابوالفضائل حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله/ ص 126 تا 129 و134 و 135)