چرا این قدر خود را فراموش کرده ایم؟

تطهیر لسان (2) :

... در روایت آمده : «عالم کسی است که وقتی از او سؤالی پرسیدند سریع جواب نگوید، اگر چه جواب سؤال را بلد باشد».

عالم باید صبر کند و مقداری تأمّل کند، آن گاه جواب سائل را بدهد.

علاّمه ی بزرگوار نیز در جایی فرموده اند : «حریم جواب سؤال، تأمّل اوّلیّه است.» در نتیجه اگر از عالمی سؤالی پرسیدید و دیر جواب شنیدید نباید ناراحت بشوید، بلکه بدانید او عاقلانه جواب شما را گفته است.

ائمّه ی اطهار دیر حرف می زدند و به هنگام صحبت ابتدا فکر می کردند. که حضرت آقا، صد معنی را فقط برای یک حدیث شریف :«من عرف نفسه فقد عرف ربّه» (غُرَر و دُرَر/ واژه ی عَرَفَ)، که به عنوان رساله ای در آمده است.

... به تعبیر حضرت آقا، گوش کانال واردات و زبان کانال صادرات ما است و چشم هم کانال صادرات و هم کانال واردات ما می باشد. ... ما باید بدانیم که خیلی از چیزها حلال است امّا حلّیّت شیء دلیل بر انجام آن نمی باشد.

... چرا در مورد زبانت دقّت نداری و هر چه را می گویی؟ به چه دلیل گوش نازنین خود را باز می کنی و هر چه را می شنوی؟

مگر جان جنابعالی مزرعه ات نیست؟ مگر حقیقت و نفس ناطقه ی تو بذر و مزرعه ی خدایی نیست؟ چرا موقع بذر افشانی این زمین، بی دقّتی می کنی؟ اگر ما به همان مقدار که مواظب کشت خود هستیم، به فکر خودمان بودیم، از جان خود استفاده ی بسیاری می بردیم.

چرا مواظب جان مان نیستیم که مارها و عقرب ها دارند آن ها را از بین می برند؟! چرا آن ها را مرزبانی نمی کنیم؟
چرا در این گونه امور فراموشی داریم؟ «وَ لاَ تَکُونوُا کَالَّذِینَ نَسُوا اللهَ فَاَنسَئهُم اَنفُسَهُم»(سوره ی حشر، آیه ی 20)،
چرا این قدر خود را فراموش کرده ایم؟ (مجلس پنجم: تطهیر لسان)

برگرفته از کتاب شریف «شرح مراتب طهارت»؛ از رساله ی وحدت از دیدگاه عارف و حکیم حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله/ شارح: استاد صمدی آملی حفظه الله / نشر رَوح و ریحان