رهنمودهای امام صادق علیه السّلام ((ترجمه مصباح الشّریعه ))- عباس عزیزى اراکى

شکر و توفیق شکر ؛

ترجمه ی باب ششم : شکر

امام صادق (ع) فرمود:

بر هر نفسى که مى کشى ، یک شکر، بلکه هزاران شکر واجب است و کم ترین درجه شکر، این است که نعمت را تنها از جانب خدا بدانى ، نه دیگرى ؛

و به آنچه داده رضایت دهى ، و نعمتش را دست مایه سرپیچى از فرمان او قرار ندهى ، و اوامر و نواهى او را نادیده نگیرى . پس در همه حال بنده اى باش شاکر، که در این صورت خداوند را در همه حال ، پروردگارى کریم خواهى یافت .

اگر نزد خداوند تعالى ، عبادتى برتر از شکر، که بندگان مخلص به جاى مى آورند، وجود داشت ، خداوند از آن سخن مى گفت ؛ امّا چون عبادتى برتر از آن یافت نمى شود پس خداوند عبادت شکر را و به جاى آورندگانش ‍ را مورد عنایت خاص قرار داده ، فرموده : ((واندک اند بندگان شکر گزار من )).

وشکر کامل آن است که به زبان نهان و خالص براى خداوند عزّ وجلّ - اعتراف کنى که بر کم ترین درجه شکر گذارى نیز قادر نیستى ، چه توفیق یافتن بر شکر، خود نعمتى است دیگر که باید بر آن نیز شکر کرد و این نعمت وجودش بسى بزرگ تر و عزیزتر از نعمتى است که براى آن توفیق شکر یافته اى ، در حالى که در دریاى نعمات خداوند غرق گشته و از درک غایت شکرش عاجز و قاصرى .

بنده کجا مى تواند شکر نعمت خداى را به جاى آورد و کى مى تواند لطفش ‍ با لطف خداى بزرگ برابرى کند؟! در حالى که بنده ، ناتوانى است که هیچ توانى ندارد مگر به مدد الهى خداى تعالى از طاعت و عبادت بنده ، بى نیاز است . او بر افزون نمودن نعمت ها تا ابد تواناست .

پس از این روى ، خداى را بنده ای شاکر باش تا در اثر شکرگزارى شگفتى (عنایت هاى شگفت ) ببینى .

متن کامل کتاب شریف مصباح الشّریعه در کتاب خانه ی پایگاه اخلاق و عرفان موجود می باشد.