طهارت روح از هر گونه، طلبی

برای رسیدن به ؛ اولئک ینادون من مکان بعید ، از آنجا که علم فکری دیدن از راه دور است که علم شهودی حجاب اکبر می شود که همین معنا را در رساله ی شریف انسان و قرآن نیز داشتیم.
آنچه بین انسان و شهود حقایق حجاب اکبر قرار می گیرد علم فکری است. امّا در مقام روح حتّی علم شهودی نیز حجاب انسان می شود. زیرا حتّی شهود حقایق نیز در انسان طبع گدائی و طمع کاری بوجود می آورد. لذا فرمودند:

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
که خواجه خود صفت بنده پروری داند
آری، ای برادر! باید به جایی برسی که از عبادت کردن خود چیزی نخواهی و اصلاً عبادت کردن خود را نبینی. هر چه می بینی او ببینی و او خود آنچه صلاح بیند به تو عطا خواهد کرد.
حضرت آقا بارها در دیوان و نامه ها و برنامه ها و دیگر کتاب های شان قضیّه طلب را مطرح فرموده اند که : سالک باید همواره طالب باشد:
سرمایه راهرو حضور و ادب است
آن گاه یکی همّت و دیگر طلب است
ناچار بود رهرو از این چاراصول
ورنه به مراد دل رسیدن عجب است

امّا این هم در ابتدای راه است، زیرا همین که بالاتر رفتی طلب هم برداشته می شود. چون تا بخواهی طلب کنی باید خود را طالب و خواستنت را طلب و خدا را مطلوب خود قرار دهی و این همان خروج از توحید محضه است. تو باید فقط مطلوب را ببینی و حتّی وقتی به مراتب عالیه رسیدی دعا هم برداشته می شود. داعی کیست؟ دعوت چیست؟ مدعو کیست؟ پس معلوم می شود تمام اینها برای اوایل و اواسط راه است و اگر می بینید گاهی ائمّه (علیهم السّلام) نیز حرف از دشمنی و گناه و پستی مردم می زنند همه ی اینها مطابق با این نشئه ظاهر عامّه مردم است. و آن حرف حضرت آقا هم در هزار و یک کلمه بسیار بلند است که فرموده اند :
ز مردم تا گران جانی بدیدم
به القائات سبّوحی رسیدم
بَدان را هست بر ما حقّ بسیار
چو حقّ مردم پاکیزه کردار
شرح مراتب طهارت