ادب مع الله ؛ ادب با خدا
ادب با خدا، عبارت است از : اقتداى به آداب الهى و پیامبر صلّى الله علیه و آله و سلّم و اهل بیت پاکش ؛ که همان عمل به طاعت خداوند عزّوجل است و نیز حمد و سپاس او در شدّت و گشایش و صبر بر بلا. از این رو، ایّوب علیه السّلام خطاب به خدایش گفت : رَبِّ اِنِّى مَسَّنِىَ الضُّرُ وَ اَنتَ اَرحَمُ الرَّاحِمِین . حضرت ایّوب در این دعا ادب را از دو جهت نگاه داشته است ؛ اوّل : این که نگفته است خدایا! تو مرا به بلا انداخته اى ، بلکه مى گوید: مرا بیماری و سختى رسیده است . و دیگر این که نگفته است : بر من رحم نما! بلکه خود را در معرض رحمتش قرار داده و گفته است : تو از همه مهربانان عالم برتری . او چنین گوید، تا مرتبه صبر را حفظ نماید.

برگرفته از کتاب پندهای حکیمانه علاّمه حسن زاده آملی حفظه الله ، نوشته عبّاس عزیزی