... آن چیزی که اساس کار است این است که هدف گیری اش درست است گاهی، راه رسیدن به هدفش را اشتباه می کند. هدف گیری درست، امّا راه رسیدن به آن را اشتباه می کند. گاهی هم ما در قالب علمی که می ریزیم می گوییم اشتباه در تطبیق دارد. که اگر این همان راهی را که انبیاء گفته اند آن راه را برود به آن هدفش که سعادت مندی است می رسد. هدف گیری گفتم که یعنی همان که فطرتش می گوید. هر انسانی سعادت مند می خواهد بشود، همین را هدف گیری کرده این هدف را؛ حالا راه رسیدن به او چیست؟ این راه را اشتباه می کند؛ اشتباه می کند به هدف نمی رسد. خیلی روشن. اگر انسان پایداری کند؛
چون تقوا زیربنای عملی اش عبارت از صبر است، پایداری است، تحمّل است. ... راهی را که انبیاء و اولیاء برای ما گذاشتند برای رسیدن به هدف مان که همان سعادت مندی است، این راه مشکلات دارد؛ چون مشکلات دارد ما چه کار می کنیم؟ صبر نمی کنیم، راه را عوض می کنیم، قهراً به هدف هم نمی رسیم. گاهی هم اشتباه در تطبیق هم که می گویم، این اشتباه هم منشأش باز هوای نفس است. به تعبیر من راحت طلبی در دنیا است که مانع می شود. من یک مثالی بزنم. چون گفتم عاقبت به این لحاظ آخر کار؛ یک سؤال می کنم که جوابش خیلی روشن باید باشد، همه کس می فهمد. اگر بنا بشود ما یک مبدأ و منتها داشته باشیم از نظر زندگی مان، در مبدأ مثلاً فرض کن 50 سال، 25 سالش را خوش بگذرانی، لذّت، بعد 25 سال بعدش را درد بکشی، این را انتخاب می کنی یا 25 سال درد بکشی، 25 سال بعدی خوشی داشته باشی؟ عاقل چه می گوید؟ آن 25 سال خوشی بعدش 25 سال ناراحتی، این پاک می کند؛ پاک کن است؛ تمام آن لذّت ها را از بین می برد؛ قبول نداری؟ همه را از بین می برد. عکسش را اگر کردی، 25 سال بعد که خوشی بود تمام دردها را از بین می برد. این که می آید قرآن می گوید: إِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِین این است... .

سایت رسمی آیه الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی