مناجات خمس عشره از شرط چهارم کلمه ی لا إله إلاّ الله، حضرت امام علی بن الحسین علیهما السّلام :
الثَّالثَه عَشر : « مُناجات الذّاکرین » ؛ سیزدهم : مناجات یاد کنندگان حق
اِلهى لَوْ لاَ الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ اَمْرِکَ، لَنَزَّهْتُکَ مِنْ ذِکْرى اِیَّاکَ، عَلى اَنَّ ذِکْرى لَکَ بِقَدْرى لا بِقَدْرِکَ،
خدایا، اگر پذیرفتن فرمانت واجب نبود تو را پاک تر از آن مى دانستم که من نام تو را به زبان آرم گذشته از این که ذکرى که من از تو کنم به اندازه ی فهم من است نه به مقدار مقام تو،
وَ ما عَسى اَنْ یَبْلُغَ مِقْدارى حَتّى اُجْعَلَ مَحَلّاً لِتَقْدیسِکَ،
و تازه مگر چه اندازه امید است قدرم بالا رود که محلّ تقدیس (و به پاکى ستودن) تو قرار گیرم،
وَ مِنْ اَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنا جَرَیانُ ذِکْرِکَ عَلى اَلْسِنَتِنا، وَ اِذْنُکَ لَنا بِدُعآئِکَ وَ تَنْزیهِکَ وَ تَسْبیحِکَ،
و از بزرگ ترین نعمت هاى تو بر ما همان جریان داشتن ذکر تو بر زبان ما است و همان اجازه اى است که براى دعا کردن و به پاکى ستودنت به ما دادى،
اِلهى فَاَلْهِمْنا ذِکْرَکَ فِى الْخَلاءِ وَ الْمَلاءِ، وَ اللَّیْلِ وَ النَّهارِ، وَ الْإِعْلانِ وَ الْإِسْرارِ، وَ فِى السَّرَّآءِ وَ الضَّرَّآءِ،
خدایا، پس ذکر خویش را به ما الهام کن در خلوت و جلوت و شب و روز و آشکار و نهان و در خوشى و ناخوشى،
وَ آنِسْنا بِالذِّکْرِ الْخَفِىِّ وَ اسْتَعْمِلْنا بِالْعَمَلِ الزَّکِىِّ، وَ السَّعْىِ الْمَرْضِىِّ، وَ جازِنا بِالْمیزانِ الْوَفِىِّ،
و ما را به ذکر خفى و پنهانت مأنوس کن و به کار پاکیزه و کوشش خدا پسند وادار و پاداش ما را به سنگ تمام بده،
اِلهى بِکَ هامَتِ الْقُلُوبُ الْوالِهَةُ، وَ عَلى مَعْرِفَتِکَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبایِنَةُ، فَلا تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ اِلاَّ بِذِکْراکَ، وَ لا تَسْکُنُ النُّفُوسُ اِلاَّ عِنْدَ رُؤْیاکَ،
خدایا، دل هاى شیدا همه سرگشته و تشنه توأند و خِرَدهاى متفرّق و جدا همه در مورد شناسایى و معرفت تو متّفق گشته اند و از این رو دل ها جز به یاد تو آرام نگیرند و جان ها جز به مشاهده ی جمالت تسکین نیابند،
اَنْتَ الْمُسَبَّحُ فى کُلِّ مَکانٍ وَ الْمَعْبُودُ فى کُلِّ زَمانٍ، وَ الْمَوْجُودُ فى کُلِ اَوانٍ، وَ الْمَدْعُوُّ بِکُلِّ لِسانٍ، وَ الْمُعَظَّمُ فى کُلِّ جَنانٍ،
تویى که در هر جا تسبیحت گویند و در هر زمانى پرستش کنند و در هر آن موجود بوده اى و به هر زبان تو را خوانند و در هر دلى تو را به بزرگى یاد کنند،
وَ اَسْتَغْفِرُکَ مِنْ کُلِ لَذَّةٍ بِغَیْرِ ذِکْرِکَ، وَ مِنْ کُلِّ راحَةٍ بِغَیْرِ اُنْسِکَ، وَ مِنْ کُلِّ سُرُورٍ بِغَیْرِ قُرْبِکَ، وَ مِنْ کُلِّ شُغْلٍ بِغَیْرِ طاعَتِکَ،
و از تو آمرزش خواهم از هر لذّتى جز لذّت تو، و از هر آسایشى جز انس با تو، و از هر شادمانى به جز قرب تو، و از هر کاری به جز فرمان برداریت،
اِلهى اَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُکَ الْحَقُّ، یا اَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثیراً، وَ سَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَ اَصیلاً، وَ قُلْتَ وَ قَوْلُکَ الْحَقُّ فَاذْکُرُونى اَذْکُرْکُمْ،
خدایا، تو فرمودى و گفته ات حق است « اى کسانى که ایمان آورده اید خدا را یاد کنید یاد کردن بسیار و تسبیح او گوئید در بامداد و پسین» و نیز فرمودى و گفته ات حق است « مرا یاد کنید تا من هم شما را یاد کنم» ،
فَاَمَرْتَنا بِذِکْرِکَ، وَ وَعَدْتَنا عَلَیْهِ اَنْتَذْکُرَنا تَشْریفاً لَنا وَ تَفْخیماً وَ اِعْظاماً، وَ ها نَحْنُ ذاکِرُوکَ کَما اَمَرْتَنا، فَاَنْجِزْ لَنا ما وَعَدْتَنا، یا ذاکِرَ الذَّاکِرینَ، وَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.
پس تو ما را به یاد کردنت دستور فرمودى و به ما وعده دادى که براى شرافت و عزت و عظمت بخشى به ما تو هم ما را یاد کنى و ما هم اکنون مطابق فرمانت تو را یاد کنیم پس تو هم به وعده ی خویش وفا کن، اى که از یادکنندگانت یاد کنى، و اى مهربان ترین مهربانان.
برگرفته از کتاب شریف (( مفاتیح الجنان ؛ فصل هشتم )) ؛ تألیف محدّث بزرگ حاج شیخ عبّاس قمی رحمه الله.
گامها و...
