مناجات خمس عشره از شرط چهارم کلمه ی لا إله إلاّ الله، حضرت امام علی بن الحسین علیهما السّلام :

العاشِرَه : « مُناجات المُتوَسِّلین» ؛ دهم : مناجات توسّل کنندگان‏

اِلهى‏ لَیْسَ لى‏ وَسیلَةٌ اِلَیْکَ اِلاَّ عَواطِفُ رَاْفَتِکَ، وَ لا لى‏ ذَریعَهٌ اِلَیْکَ اِلاَّ عَوارِفُ رَحْمَتِکَ، وَ شَفاعَهُ نَبِیِّکَ نَبِىِّ الرَّحْمَهِِ، وَ مُنْقِذِ الْأُمَّهِِ مِنَ الْغُمَّهِ،
خدایا وسیله‏ اى به درگاهت ندارم جز عواطف مهرت و به سویت دست ‏آویزى ندارم‏ جز آن چه معروف است از رحمتت و شفاعت پیامبرت پیامبر رحمت و نجات ده امّت‏ از غم و اندوه،

فَاجْعَلْهُما لى‏ سَبَباً اِلى‏ نَیْلِ غُفْرانِکَ وَ صَیِّرْهُما لى‏ وُصْلَةً اِلىَ الْفَوْزِ بِرِضْوانِکَ، وَ قَدْ حَلَّ رَجآئى‏ بِحَرَمِ کَرَمِکَ وَ حَطَّ طَمَعى‏ بِفِنآءِ جُودِکَ، فَحَقِّقْ فیکَ اَمَلى‏، وَ اخْتِمْ بِالْخَیْرِ عَمَلى‏،
پس اى خدا، همان دو را وسیله ی رسیدنم به آمرزشت قرار ده و سببى براى رسیدنم‏ به سعادت خوشنودیت گردان، زیرا که بار امیدم در حریم کرمت فرود آمده و مرکب طمعم به‏ آستانه ی جود تو زانو زده، پس اى خدا، به آرزوى من جامه ی عمل پوشان و پایان کارم را به خیر گردان،

وَ اجْعَلْنى‏ مِنْ‏ صَفْوَتِکَ الَّذینَ اَحْلَلْتَهُمْ بُحْبُوحَةَ جنَّتِکَ، وَ بوَّأْتَهُمْ دارَ کَرامَتِکَ، وَ اَقْرَرْتَ اَعْیُنَهُمْ بِالنَّظَرِ اِلَیْکَ یَوْمَ لِقآئِکَ، وَ اَوْرَثْتَهُمْ مَنازِلَ الصِّدْقِ فى‏ جِوارِکَ،
و در زمره ی آن دسته از برگزیدگانت قرارم ده که در وسط بهشتت فرودشان آوردى و در خانه ی بزرگوارى خویش جاشان دادى و دیده ی آن ها را در روز دیدار به همان نظر کردن شان به سویت روشن کردى و جایگاه هاى راستى را در جوار خویش بدیشان‏ سپردى،

یا مَنْ لا یَفِدُ الْوافِدُونَ عَلى‏ اَکْرَمَ مِنْهُ، وَ لا یَجِدُ الْقاصِدُونَ‏ اَرْحَمَ مِنْهُ، یا خَیْرَ مَنْ خَلا بِهِ وَحیدٌ، وَ یا اَعْطَفَ مَنْ اَوى‏ اِلَیْهِ طَریدٌ اِلى‏ سَعَهِِ عَفْوِکَ،
اى که واردین بر کریم تر از او وارد نشوند و قاصدان مهربان تر از او نیابند، اى به ترین کسى که شخص در تنهایى با او خلوت کند و اى مهربان ترین کسى که شخص آواره به درگاهش‏ جا و مسکن گیرد،

مَدَدْتُ یَدى‏، وَ بِذَیْلِ کَرَمِکَ اَعْلَقْتُ کَفّى‏، فَلا تُولِنِى الْحِرْمانَ وَ لا تُبْلِنى‏ بِالْخَیْبَةِ وَ الْخُسْرانِ، یا سَمیعَ الدٌّعآءِ، یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.
به سوى عفو وسیعت دست (نیاز) دراز کرده و به ذیل کرم تو چنگ (حاجت) انداخته‏ ام، پس مرا محروم بر مگردان و به زیان و خسران دچارم مساز، اى شنواى دعا ؛ اى مهربان ترین مهربانان.
‏

برگرفته از کتاب شریف (( مفاتیح الجنان ؛ فصل هشتم )) ؛ تألیف محدّث بزرگ حاج شیخ عبّاس قمی رحمه الله.