مناجات خمس عشره از شرط چهارم کلمه ی لا إله إلاّ الله، حضرت امام علی بن الحسین علیهما السّلام :
الثَّانیَه عَشر : « مُناجات العارفین » ؛ دوازدهم : مناجات عارفان
اِلهى قَصُرَتِ الْأَلْسُنُ عَنْ بُلُوغِ ثَنآئِکَ کَما یَلیقُ بِجَلالِکَ، وَ عَجَزَتِ الْعُقُولُ عَنْ اِدْراکِ کُنْهِ جَمالِکَ، وَ انْحَسَرَتِ الْأَبْصارُ دُونَ النَّظَرِ اِلى سُبُحاتِ وَجْهِکَ،
خدایا، زبان ها قاصر است از رسیدن به ثناى تو آن طور که شایسته ی جلال تو است و عقل ها عاجز است از ادراک کنه جمالت و دیده ها تار و بى فروغ ماند از نظر کردن به سوى انوار ذاتت،
وَ لَمْ تَجْعَلْ لِلْخَلْقِ طَریقاً اِلى مَعْرِفَتِکَ اِلاَّ بِالْعَجْزِ عَنْ مَعْرِفَتِکَ،
و قرار ندادى براى خلق خود راهى به سوى شناسائیت جز به اظهار عجز از شناسائیت،
اِلهى فَاجْعَلْنا مِنَ الَّذینَ تَرَسَّخَتْ اَشْجارُ الشَّوْقِ اِلَیْکَ فى حَدآئِقِ صُدُورِهِمْ، وَ اَخَذَتْ لَوْعَةُ مَحَبَّتِکَ بِمَجامِعِ قُلُوبِهِمْ،
خدایا، پس ما را از کسانى قرار ده که درخت هاى شوق به سوى تو در بوستان هاى سینه شان ریشه محکم کرده و سوز محبّتت سراسر دل شان را فرا گرفته،
فَهُمْ اِلى اَوْکارِ الْأَفْکارِ یَاْوُونَ، وَ فى رِیاضِ الْقُرْبِ وَ الْمُکاشَفَةِ یَرْتَعُونَ، وَ مِنْ حِیاضِ الْمَحَبَّةِ بِکَاْسِ الْمُلاطَفَةِ یَکْرَعُونَ، وَ شَرایِعَ الْمُصافاتِ یَرِدُونَ،
پس آن ها به آشیانه هاى اندیشه ها جاى گیرند و در چمنزارهاى قرب به تو و مکاشفه مى چرند و از حوض هاى محبّت به جام ملاطفت (آب حیات) بنوشند و در کنار نهرهاى صفا وارد گشته اند،
قَدْ کُشِفَ الْغِطآءُ عَنْ اَبْصارِهِمْ، وَ انْجَلَتْ ظُلْمَةُ الرَّیْبِ عَنْ عَقآئِدِهِمْ وَ ضَمآئِرِهِمْ، وَ انْتَفَتْ مُخالَجَةُ الشَّکِّ عَنْ قُلُوبِهِمْ وَ سَرآئِرِهِمْ، وَ انْشَرَحَتْ بِتَحْقیقِ الْمَعْرِفَةِ صُدُورُهُمْ، وَ عَلَتْ لِسَبْقِ السَّعادَةِ فِى الزَّهادَةِ هِمَمُهُمْ،
در حالى که پرده از پیش دیدگان شان برداشته شده و تاریکى شبهه و تردید از صفحه ی عقاید و نهاد شان زائل گشته و یکسره خلجان شک و ریب از دل ها و درون شان بیرون رفته و دریچه هاى سینه شان به واسطه ی استوار شدن معرفت بازگشته و همّت هاشان براى پیشى گرفتن در خوش بختى در اثر پارسایى بلند گردیده،
وَ عَذُبَ فى مَعینِ الْمُعامَلَةِ شِرْبُهُمْ، وَ طابَ فى مَجْلِسِ الْأُنْسِ سِرُّهُمْ، وَ اَمِنَ فى مَوْطِنِ الْمَخافَةِ سِرْبُهُمْ، وَ اطْمَاَنَّتْ بِالرُّجُوعِ اِلى رَبِّ الْأَرْبابِ اَنْفُسُهُمْ، وَ تَیَقَّنَتْ بِالْفَوْزِ وَ الْفَلاحِ اَرْواحُهُمْ، وَ قَرَّتْ بِالنَّظَرِ اِلى مَحْبُوبِهِمْ اَعْیُنُهُمْ، وَ اسْتَقَرَّ بِاِدْراکِ السُّؤْلِ وَ نَیْلِ الْمَأْمُولِ قَرارُهُمْ، وَ رَبِحَتْ فى بَیْعِ الدُّنْیا بِالْاخِرَةِ تِجارَتُهُمْ،
و نوشیدنی هاشان در چشمه ی کردار شیرین و گوارا شده و درون شان در محفل انس با تو پاکیزه گشته و راه شان در جاهاى هولناک امن گشته و جان هاى ایشان در بازگشت به سوى ربّ الارباب مطمئن گردیده و روان شان به فیروزى و رستگارى یقین پیدا کرده و دیدگان شان به واسطه ی دیدار محبوب روشن گشته و به واسطه ی رسیدن به مقصود و نائل شدن به آرزوهاى خویش قرارى یافته، و سودا گرى ایشان به واسطه ی فروختن دنیا به آخرت کاملاً سودمند گشته است،
اِلهى ما اَلَذَّ خَواطِرَ الْإِلْهامِ بِذِکْرِکَ عَلَى الْقُلُوبِ، وَ ما اَحْلَى الْمَسیرَ اِلَیْکَ بِالْأَوْهامِ فى مَسالِکِ الْغُیُوبِ، وَ ما اَطْیَبَ طَعْمَ حُبِّکَ، وَ ما اَعْذَبَ شِرْبَ قُرْبِکَ، فَاَعِذْنا مِنْ طَرْدِکَ وَ اِبْعادِکَ،
خدایا، چه اندازه لذیذ است یاد تو در دل ها که به وسیله ی الهام خطور کند و چقدر شیرین است سیر به سوى تو با مرکب اندیشه ها که در راه هاى غیب صورت مى گیرد و چقدر گوارا است طعم دوستى تو و چه شیرین است شربت قرب تو، پس اى خدا، ما را از راندن و دور کردنت پناه ده،
وَ اجْعَلْنا مِنْ اَخَصِّ عارِفیکَ، وَ اَصْلَحِ عِبادِکَ، وَ اَصْدَقِ طآئِعیکَ، وَ اَخْلَصِ عُبَّادِکَ، یا عَظیمُ یا جَلیلُ، یا کَریمُ یا مُنیلُ، بِرَحْمَتِکَ وَ مَنِّکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.
و قرارمان ده از مخصوص ترین عارفانت و از شایسته ترین بندگانت و راستگو ترین فرمان بردارانت و خالص ترین پرستش کنندگانت، اى عظیم اى با جلالت، اى بزرگوار اى عطابخش، به رحمت و احسانت، اى مهربان ترین مهربانان.
برگرفته از کتاب شریف (( مفاتیح الجنان ؛ فصل هشتم )) ؛ تألیف محدّث بزرگ حاج شیخ عبّاس قمی رحمه الله.
گامها و...
