گزیده ای از مناجات های علاّمه حسن زاده آملی 8

از الهی نامه ی حضرت علاّمه حسن حسن زاده آملی حفظه الله

الهى، (( حقّ محمّد و آل محمّد بر ما عظیم است ؛ اللّهمّ صلّ علی محمّد و آل محمّد )) .

الهى، گریه ؛ زبان کودک بى زبان است. آن چه خواهد از گریه تحصیل مى کند. از کودکى راه کسب را به ما یاد داده اى. قابل کاهل را از کامل مکمّل چه حاصل ؟!

الهى، همه از مردن می ترسند و حسن از زیستن که این کاشتن است و آن درویدن ؛ « کُلَّمَا رُزِقُوا مِنهَا مِن ثَمَرَهٍ رِزقاً قَالُوا هَذَا الَّذِی رُزِقنَا مِن قَبلُ وَ اُتُوا بِهِ مُتَشَابِهَا » ؛ و (( الدّنیا مزرعه الآخره )) ، « جَزَاءً وِفَاقاً » .

الهى، خانه کجا و صاحب خانه کجا ؟ طائف آن کجا و عارف این کجا ؟ آن سفر جسمانى است و این روحانى. آن براى دولتمند است و این براى درویش. آن اهل و عیال را وداع کند و این ماسوا را. آن ترک مال کند و این ترک جان. سفر آن در ماه مخصوص است و این را همه ماه و آن را یک بار است و این را همه عمر. آن سفر آفاق کند و این سیر انفس، راه آن را پایان است و این را نهایت نَبُوَد. آن می رود که برگردد و این می رود که از او نام و نشانى نباشد. آن فرش پیماید و این عرش. آن مُحرِم می شود و این مَحرَم. آن لباس احرام می پوشد و این از خود عارى می شود. آن لبّیک مى گوید و این لبّیک می شنود. آن تا به مسجد الحرام رسد و این از مسجد اقصى بگذرد.
آن اِستلام حجر کند و این انشقاق قمر. آن را کوه صفا است و این را روح صفا. سعى آن چند مرّه بین صفا و مروه است و سعى این یک مرّه در کشور هستى. آن هروله می کند و این پرواز. آن مَقام ابراهیم طلب کند و این مُقام ابراهیم. آن آب زمزم نوشد و این آب حیات.
آن عرفات بیند و این عرصات. آن را یک روز وقوف است و این را همه روز. آن از عرفات به مَشعَر کوچ کند و این از دنیا به محشر. آن درک مِنى آرزو کند و این ترک تمنّى را. آن بهیمه قربانى کند و این خویشتن را. آن رَمىِ جمرات کند و این رجم هَمَزات. آن حلقِ رأس کند و این ترک سر. آن را « لاَ فُسُوقَ وَ لاَ جِدَالَ فِی الحَج » است و این را فِی العُمر. آن بهشت طلبد و این بهشت آفرین. لاجرم آن حاجی شود و این ناجی . خُنُک آن حاجی که ناجی است.