«و لقد وصّیناالذین اوتواالکتاب من قبلکم و ایّاکم ان اتقواالله...؛ هر آینه سفارش کردیم به پیامبران پیش از شما و به شما نیز که از خدا بپرهیزید و تقوا پیشه سازید.»
نیست جز تقوا در این ره توشه‏اى نان و حلوا را بنه در گوشه‏اى
با تقوا به همه چیز می‌توان رسید. اگر در این راه - طى طریق - به سوى خداوند، تقوا نباشد، ریاضت و مجاهدت را هرگز اثرى نیست؛ جز زیان، اثرى ندارد و نتیجه‏اى جز دورى از درگاه خدا نخواهد داشت. اگر آدمى یک چهله(چهل روز) به ریاضت بپردازد، اما یک نماز صبح از او قضا شود، نتیجه آن اربعین بر باد رفته است. در تمام عمرم، تنها یک روز نماز صبحم قضا شد. پسر بچه‏اى داشتم؛ شب آن روز از دست رفت. سحرگاه به من گفتند که این رنج فقدان را به علت فوت نماز صبح، مستحق شده‏اى؛ اینک اگر شبى، تهجد و شب‏ زنده‏دارى‏ام ترک گردد، صبح آن، انتظار بلایى را مى‏کشم..
انجام امور مکروه، موجب پایین آمدن مقام بنده خدا مى‏شود و به عکس، انجام مستحبات، مرتبه او را ترقى مى‏بخشد. بدان که اگر در راه سیر و سلوک، به جایى رسیده‏ام، به برکت بیدارى شب و مراقبت در امور مستحب و ترک مکروهات بوده است؛ ولى اصل و روح همه اعمال، خدمت به سادات و فرزندان ارجمند رسول خدا صلى‏ الله ‏علیه ‏و آله بوده است.
اکنون پسرم! تو را به این چیزها وصیت و سفارش مى‏کنم:
1-آن که نمازهاى یومیه و واجب خویش را در اول وقت به جاى آورى
2-در انجام حوایج مردم، هر قدر مى‏توانى، تلاش کن و هرگز فکر نکن که فلان کار بزرگ از من ساخته نیست؛ زیرا اگر بنده خدا در راه حق قدمى بردارد، خداوند نیز او را یارى مى‏کند.
فرزند آیة‏الله نخودکى گفت: پدر جان! بعضى اوقات، رفع حاجت دیگران، موجب رسوایى آدم مى‏گردد. آیة‏الله نخودکى گفت: چه بهتر که آبروى انسان، در راه خدا بر زمین ریخته شود.
3-سادات را بسیار گرامى و محترم شمار و هر چه دارى، در راه ایشان صرف و خرج کن و از فقر و درویشى در این کار، پروا ننما؛ اگر تهیدست گشتى، دیگر تو را وظیفه‏اى نیست
از تهجد و نماز شب، غفلت ننما و تقوا و پرهیز را پیشه خود بنما

4 -به آن مقدار تحصیل کن تا از قید تقلید رها شوی

5-نشان از بی نشانها، ج 1